Playing the Angel

Veel figuren uit de recente muziekgeschiedenis hebben een bijzonder losbandig leven achter de rug. De excessen van Keith Richards, Mick Jagger, Kurt Cobain, Courtney Love, Elton John en bijzonder talloze anderen hoeven geen betoog. Toch kan er maar één van hen zeggen dat hij ooit dood is geweest: Dave Gahan, de zanger van de Britse band Depeche Mode. Hij is midden jaren negentig door een overdosis verdovende middelen eventjes van de wereldkaart geweest. Enkel een adrenalinespuit in zijn hart – althans zo gaat de legende – kon hem van een definitieve enjoy the silence redden. Blijkbaar is het goed gelukt, want de man is ondertussen clean en heeft met zijn immer ruziënde groep zopas een prima plaat gemaakt.
Vernieuwend is Playing the angel allerminst, maar het is dit keer wel een goeie verderzetting van hun traditionele stijl: donkere songs, omringd met synthesizers. Die continuïteit is geen schande, wat kritikasters er ook mogen van vinden. Wat Depeche Mode’s vorige plaat, Exciter (2001) (bekend van Dream on en I feel loved) miste hebben ze nu ruimschoots goedgemaakt. Drie van de eerste vijf songs – A pain that I’m used to, Suffer well en Precious – durf ik zelfs tussen mijn all-time favourites plaatsen. Dat zijn meer bepaald Never let me down again (wat me live een U2-gevoel geeft, en dat wil al een en ander zeggen), Enjoy the silence, Useless, People are people en I feel loved. Dat zijn hun grote hits, jawel, maar goed, het is geen schande dat ik die okee vind. Het refrein van A pain that I’m used to kan je moeilijk uit je hoofd krijgen: all this running around, well it’s getting me down, just give me a pain that I’m used to. Zolang Gahan hier de adrenalinespuit niet mee bedoelt is dit een onvergetelijk nummer. Even goedklinkend is de guitar riff van Suffer well. De intro van Precious, de nieuwe single, doet aan die van Enjoy the silence denken. Het is geen rechtstreekse imitatie, maar waarom mag een goed element niet verder gebruikt worden? Uiteindelijk lijken ook heel wat Beatles-nummers op elkaar. De rest van de plaat is rustiger van aard, maar mag er zeker zijn.
Conclusie: het loont de moeite om voor sommige songs van Playing the angel in je mp3-speler de repeat-functie aan te zetten. Dat doe ik toch. Jammer dat ik in januari hun concert zal missen. Misschien een ideetje voor TW Classics, Herman Schueremans? (28/10/05 10:27 CET)