Ik moet eerlijk toegeven dat ik met gemengde gevoelens naar U23D ging kijken. We kennen hen ondertussen wel al een beetje; de truken van de foor van Vertigo // 2005 hebben voor mij geen geheimen meer. Dit keer zouden we alles in 3D zien, maar is die techniek wel goed genoeg ontwikkeld om de unieke sfeer van een concert weer te geven? Zal het wel waarheidsgetrouw zijn?
Vanaf de eerste seconde vielen mijn mond en die van mijn zus, los van de muziek, gewoon open. Het beeld treedt uit het scherm en de artiesten in kwestie tikken ons bijna op de neus. De “hello hello” als intro bij Vertigo zet de toon en laat het temperament van de duizenden fans in Buenos Aires naar een hogere versnelling grijpen. De perspectiefwijzigingen zijn adembenemend, het detail van de instrumenten, belichting zijn ongeëvenaard.
De setlist hield weinig verrassingen in, maar elke song was tot in de puntjes uitgewerkt. Toegegeven, er was lichte manipulatie in het spel – alles voor de show – maar het gaf de nummers een extra cachet. “The dark songs”, zoals Bono de sequentie Love and peace or else – Sunday Bloody Sunday – Bullet the blue sky en Miss Sarajevo noemt, sloten feilloos op elkaar aan. Vier songs lang woede en hoop.
In het laatste gedeelte van de show vormden Where the streets have no name en The fly voor mij dé hoogtepunten van het evenement. Ik heb steeds een voorkeur gehad voor het hardere werk. Ze werden perfect uitgevoerd. Dit wil ik nog een keer zien. Hopelijk verschijnt dit adembenemend spektakel binnenkort op DVD, want dit màg niet onder het stof belanden. Vergeef me mijn ongebreidelde enthousiasme, maar dit heeft een grote indruk gemaakt. Allen daarheen!
peteraspeslagh.be 
Geef een reactie