Naast het geklaag over de vermeende stiptheid van de NMBS vormt het dagelijkse fileleed telkens weer voor animositeit. Met de auto op en af naar onze grootsteden om een salaris op te strijken is geen sinecure. Vandaag lijkt het vanzelfsprekend, maar de noodzakelijke infrastructuur om files te organiseren – de autosnelwegen – is er niet zomaar gekomen. Op Wegen-Routes.be kunt u het ganse verhaal lezen.
Het netwerk is essentieel voor het draaien van onze economie. In het derde kwart van de twintigste eeuw was het de inzet van vele politieke discussies, onteigeningen en aanleg van kilometers asfalt. Het zogenaamde programma van Hondermarcq (1949) was een eerste poging om een plan voor een landelijk snelwegennetwerk op te stellen. Het was een radiaal concept: alle verkeersstromen moesten de grootsteden (Brussel, Antwerpen en Luik) , naar analogie van onze spoorwegen, met elkaar verbinden. Dit alles – 930 km asfalt – moest in 15 jaar zijn afgewerkt. Een ambitieus plan dat door de Dienst der Autosnelwegen, ressorterend onder het Bestuur der Wegen, moest worden gerealiseerd.
Zoals zoveel dingen liep het project toch wat uit. Het project moest in een Europees netwerk worden ingepast en ook de financiering was voer voor discussies, zodat pas eind jaren zestig-begin jaren zeventig echt schot kwam in de zaak. Op deze pagina kunt u de evolutie jaar na jaar op de kaart volgen. Wegen-Routes.be vertelt een interessant verhaal, gebaseerd op een licentiaatsverhandeling, van naaldje tot draadje. Een bezoekje waard.
peteraspeslagh.be 
Geef een reactie