Links Frankrijk leeft al een week op een wolk. Zeventien jaar na het vertrek van François Mitterrand neemt opnieuw een socialist zijn intrek in het Elysée. Ze hebben er lang naar uitgekeken en het zichzelf in al die tijd knap lastig gemaakt. De concurrentie tussen de éléphants zorgde jaren lang voor intern kannibalisme: Lionel Jospin, Jack Lang, Martine Aubry, Laurent Fabius, François Hollande, Ségolène Royal én onze goede vriend DSK streden om de eeuwige roem, maar vielen als puntje bij paaltje kwam te licht uit. Kon Jospin het verlies in 1995 nog enigszins rechtvaardigen, dan was het fiasco van 2002 het democratische dieptepunt van de Vijfde Republiek. De uittredende eerste minister werd al in de eerste ronde uitgeschakeld. Jacques Chirac moest het duel aangaan met Jean-Marie Le Pen. Uiteraard zegevierde Chirac, maar de slogan “Votez escroc, pas facho” duwde het politiek fatsoen ver onder nul. Zo diep zijn wij zelfs in de hoogdagen van het Vlaams Blok niet gevallen.
In 2007 was Ségolène Royal zowat een miscast. Ze kon niet op tegen de sluwe Nicolas Sarkozy en ging roemloos ten onder. De rode droom lag opnieuw voor vijf jaar aan diggelen. Dan maar een andere olifant klaarstomen om de rechtse president te verslaan. Dominique Strauss-Kahn leek als IMF-voorzitter de man met het meeste morele gezag binnen de partij. Forget Ségo vs Sarko: in 2012 zou het pas echt een clash der titaten worden. Twee viriele kerels zouden Frankrijk voor de keuze plaatsen. Eén ervan bleek nét iets te viriel, zodat ons een heroïsch duel voor eeuwig en altijd onthouden zal blijven. Jammer, want DSK en Sarkozy hadden de boksmatch op een stevig niveau kunnen tillen. De PS moest terug naar af en organiseerde dan maar echte primaries. Martine Aubry was zeker van haar stuk totdat de meest kleurloze van de Groten, François Hollande, plots iets te salonfähig werd. Hollande for president.
Ondertussen was Nicolas Sarkozy al lang uit de gratie van de Franse pers gevallen en bijgevolg ook uit die van het grote publiek. Zo waren de constante aanvallen op de president vanuit Le Monde ronduit zielig. Het debat ging uiteindelijk niet meer om de inhoud en de beleidsdaden van de president, maar om zijn persoon en zijn stijl. Akkoord: Sarkozy is er nooit in geslaagd om zijn hoogst onpopulaire kleinburgerlijke onhebbelijkheden een halt toe te roepen, maar die omstreden levensstijl was niet datgene waarop hij moest worden afgerekend. Nog voor hij in actie schoot was het kalf verdronken. De campagne was een schim van die van 2007. Ensemble tout devient possible was toen perfect getimed en geregisseerd, maar de grote meetings konden in 2012 niet meer begeesteren zoals die eerste keer. Alles zat gewoon tegen: crisis, mondige vijanden, volksmenners op links en rechts en bovendien leek de president er zelf niet meer in te geloven. Exit Sarkozy. Le Changement, c’est maintenant.
Met deze man wordt het anders, maar de campagneslogan en de tweets van François Hollande illustreren alles van de Franse politiek waar ik mij al altijd aan heb geërgerd: de grote holle woorden. Dat hij verandering wil, tot daar aan toe, maar wat voor onzin tweet de president-elect zijn onderdanen de dag voor zijn ambtsaanvaarding? Vijf zaken: l’unité, le dépassement des clivages, le rassemblement, la volonté, se hisser au niveau de la France. Met wat goede wil kan je de komma’s door een gelijkheidsteken vervangen. Maar waar staat de man écht voor? Waarvoor heeft Frankrijk écht gekozen?
Uiteraard kan je de waarde van een nieuwe president niet afmeten aan de hand van een aantal vage tweets. De man moet de eed nog afleggen en zich kunnen bewijzen, maar zo’n discours als prelude op wat komen gaat belooft niet veel goeds. Je houdt beter je mond dan dit soort nonsense de wereld in te sturen.
peteraspeslagh.be 
Antwoord schrijf je zelf in de laatste alinea.