En toen was Geert Bourgeois er weer. Nadat hij zich enkele jaren als vakminister in de luwte hield en op zijn manier Vlaams Zelfbestuur vorm probeerde te geven duikt de Izegemnaar plots weer op. Met zijn beruchte big bang-interview – in 2014 komt alles best naar Vlaanderen, of u krijgt het met mij aan de stok – maakte hij al een rentrée in de arena die tot dan toe door zijn generaal werd beheerst. Als minister van bestuurszaken doet hij er zijdelings nog een schepje bovenop. Er blijkt immers een reglement te zijn uitgevaardigd dat Vlaamse ambtenaren verplicht om communicatie in dienstverband uitsluitend in het Nederlands te laten verlopen. Modern vertaald: tweeten en retweeten kan enkel in de taal van Claes en Claus. Een detail dat niemand had geweten, laat staan opgevolgd, indien het niet in de pers was gekomen. En dan nog: enkel een hyperpurist had de taalpolitie erop af gestuurd. Much ado about nothing, maar toch: met zin voor detail proberen de minister en zijn achterban het bestaan van de taal van de gouw te betonneren. Zie ne keer. Dat is uiteindelijk zijn volste recht, maar de slechte Vlamingen denken er meesmuilend het hunne van. We halen onze schouders op en catalogeren de minister en zijn acolieten met onze legendarische arrogantie als beati pauperes spiritu. Zij die ervan wakker liggen hebben weer een reden om krantenfora te bestormen en verbaal het nut van details te verdedigen. Uiteraard gedragen we ons ook tegenover die praktijken met linkse hoogmoed en een droge who cares. Rechts-conservatief Vlaanderen versus de zwijgende massa versus die troep arty-farty lui die het hoog in hun bol hebben: alle karikaturen zijn goed om het debat in de krant te beschrijven. Blij dat ik mij tot één van die kampen kan rekenen.
Maar toch, we zouden het geweten hebben: Bourgeois is still in office en wil blijkbaar nog één keer alles te geven. De N-VA is uiteindelijk zijn kind. Hij werd lid van de uitvoerende macht, maar moest tegelijkertijd met lede ogen aanzien dat die coming man met ‘zijn’ creatie ging lopen. Bart De Wever zal met behulp van het vehikel N-VA de geschiedenis ingaan als allergrootste na-oorlogse Vlaming. En Bourgeois… die wilde dat in het begin van deze eeuw ook zo graag. De gouden ministerkooi plaatste hem out of the picture. Nu hij de zestig voorbij is lijkt hij een ultieme poging te willen ondernemen om zichzelf alsnog het aura van onkreukbare Vlaming te geven. De man die, als de strijd gestreden zal zijn, een bijzondere soldaat in het harde gevecht tegen de gevestigde structuren is geweest. Ook hij wil in het Pantheon der Groten terecht komen. Wel, en dat hoop ik uit de grond van mijn hart, hij zal wel voor eeuwig vereerd worden in het memoriaal van Diksmuide. Maar dan wel in de schaduw van zijn vroegere secondant. Het moet pijn doen en dat is niet meer dan menselijk.
2014 wordt misschien zijn laatste kans om terug op het absolute voorplan te treden. Nu Bart De Wever in Antwerpen zijn handen vol heeft en op termijn het voorzitterschap van de partij uit handen zal moeten geven zoekt Bourgeois een plaats waar hij maximaal van betekenis kan zijn. Daarvoor moet hij noodgedwongen beroep doen op wat hij het voorbije decennium is geweest: bestuurder. Regeringsmankracht leveren waar dat nodig is. Maar dat is bijlange niet zo leuk, want het is niet de plaats waar zijn partij het meest te winnen heeft. De N-VA heeft tot nog toe geen moedige beleidskeuzes willen maken en als ze dat ooit zullen wel doen, dan zal Bourgeois die vanuit zijn functie incarneren. Omdat kiezen voor de Vlaams-Nationalisten sowieso meer verliezen is zal elk finaal compromis voor zijn strenge achterban moeilijk te slikken zijn. Mocht het nadien bergaf gaan, dan gaat Bourgeois vooraan staan om de klappen te incasseren. Het grote icoon gaat hij nooit meer worden. Rest hem dus weinig anders dan het beste te doen voor de goede zaak: het eigen grote gelijk in regeltjes stoppen. Het hoongelach van die Belgicisten zal hem een worst wezen.
Alzo kabbelde Vlaanderen voort.
peteraspeslagh.be 
Geef een reactie