Retro is een evergreen en maar goed ook. We willen die goeie ouwe tijd nog eens herbeleven, al was het maar voor eventjes. En dan vooral onze kindertijd. Geen enkel medium dat een betere flashback geeft dan de televisie. De kwaliteit van de beelden, de mode, het taalgebruik en de manier waarop men met een camera omging: alles is veranderd. Lang leve de tv speelt perfect in op deze gevoeligheid van alle kijkbuiskinderen uit de voorbije halve eeuw. Oude decors van onder het stof halen zijn een goudmijn voor een slimme ondernemer.
Dat mag wat kosten. Zeker voor de bezoeker: veertien euro om een uurtje te wandelen tussen originele objecten en gereconstrueerde studio’s. Wat authentiek is en wat nagebouwd hebben we niet gedetailleerd kunnen traceren, maar de kast van Samson was niet de kast die op de tv-beelden werd getoond. Laat staan de deur waarvan de bel het niet deed. Dat Jomme Dockx ooit aan één van de twee kantoortafels van de aanwezige set van De Collega’s zat is hoogst twijfelachtig. Het gaat natuurlijk over de herinnering en het feelgood-gehalte, maar als je écht die tijd wil herbeleven is er meer nodig. Als de telefoon van Joske Vermeulen en de jas van de Man van Melle originele exemplaren waren, net als de kist van Laatste groet, een hypermodern aanraakscherm brengt mij niet terug in de sfeer van de IQ-quiz. De kinderen kunnen het nu wel zelf spelen, jazeker, maar ik had graag het échte letterbord van Herman Van Molle gezien. Lang leve de tv is dus a little piece of bubblegum, zonder meer.
peteraspeslagh.be 
Geef een reactie