Flop hors catégorie

Met alle respect, maar de nieuwe website deredactie.be is mijns inziens een complete mislukking. Filmpjes: allemaal goed en wel, maar overdaad schaadt. Als ik een filmpje wil zien, dan klik ik dit wel aan in het desbetreffende artikel. Ettelijke filmpjes op de homepage displayen maakt alles nodeloos zwaar. Verder stoor ik me aan de bijzonder triestige layout en de personencultus van de journalisten. Ik was al geen grote fan van vrtnieuws.net, maar dit is een verslechtering hors catégorie. Ook de variant op TV is niet veel beter. Toegegeven, het gaat er stukken vlotter aan toe, maar inhoudelijk zie ik allerminst een verbetering. Integendeel. Of was dat net de bedoeling van het net van de meerwaardezoeker?

Wiedergutmachung

U herinnert zich wellicht nog dat enkele zinsneden uit een interview van Yves Leterme met de Franse krant Libération danig werden uitvergroot. Meteen kreeg hij de verontwaardiging van gans Wallonië over zich heen, want beweren dat de Franstaligen “ofwel niet willen ofwel niet in staat zijn om Nederlands te leren” doe je niet ongestraft. Meteen was de basis gelegd voor een ware heksenjacht op de voormalige minister-president, huidige formateur en wellicht toekomstige premier. Operatie beschadiging was gelanceerd en de belanghebbenden maakten maar wat graag gebruik van de quote – die overigens de waarheid in se geen geweld aan deed – om Yves Leterme voor Walenhater en separatist te verslijten. Dit alles terwijl hij, als zoon van een Franstalige die naar Vlaanderen was komen wonen en er Nederlands leerde, perfect tweetalig is en niet voor rabiate separatist kan worden verweten. Leterme wordt inderdaad warm noch koud van de Belgische constructie, maar dat wil nog niet zeggen dat hij er de hakbijl in wil zetten.

Door het kartel met de N-VA werd de formateur in de Waalse en Brusselse pers meteen als persona non grata beschouwd. Hun Franse tegenhangers, die merkwaardig veel interesse in “les affaires belgo-belges” vertoonden, steunden dan ook grotendeels op die bronnen om een mening te vormen over onze formatielotgevallen. Dat men meer dan eens de indruk had dat het land aan de rand van een burgeroorlog stond toont aan hoe onprofessioneel er te werk werd gegaan en alle journalistieke regels met de voeten werden getreden.

Het regende bakken kritiek. Leterme werd als ‘politicus voor de Vlamingen’ afgedaan als onbekwaam voor de Zestien. Milquet, Reynders en andere di Rupo’s speelden de beeldvorming handig uit in hun strategie om het ‘non’ zo lang mogelijk te rekken. Ten lange leste konden ook zij niet heen om het doorslaggevende mandaat dat Leterme van de kiezer had gekregen. Je haalt niet zomaar 796.000 stemmen. Als hij de komende weken uiteindelijk een regering op de been kan brengen dan zal dat een huzarenstuk zijn geweest. Al zijn de garanties voor een staatshervorming niet waterdicht, dan nog is het een helse prestatie om van een categoriek ‘non’ een vorm van fiscale autonomie bespreekbaar te maken. Het moet bij Yves Leterme op persoonlijk vlak veel offers hebben gevergd. Hij lijkt de voorbije maanden wel tien jaar ouder geworden.

Nu de storm voorlopig aan het luwen is begint ook bij de buitenlandse pers de rede terug te keren. Ik krijg de indruk dat er bij de redactie van Libération zelfs een zeker schuldgevoel op te merken valt. Woensdag zal de volledige editie vanuit een Belgisch perspectief worden opgesteld. Men beloofde de zaak vanuit diverse invalshoeken te bekijken. Een neutrale Vlaamse kijk op de zaak zou daarbij niet worden geschuwd en dat stemt ons alvast hoopvol. Is het een vorm van Wiedergutmachung voor de hetze die de krant onrechtstreeks heeft ontketend? Ik ben benieuwd. Hopelijk zal de Franse pers ons land ook in de toekomst van even nabij blijven volgen. De voorbije maanden schijnt men plots het belang van de kleine noorderburen te hebben ingezien. Onstabiliteit net over de grens vormt immers een bedreiging voor het eigen territorium en de nationale veiligheid. In Parijs kan men zich dus best op het ergste voorbereiden, al huiver ik voor troepen aan onze zuidergrens. Als men nu nog eens de kunst van het relativeren en het besef dat René Magritte niet voor niets een Belg was zou bezitten dan ben ik een gelukkig man. Franse vrienden, blijf ons op een waardige wijze op de hielen zitten!

Les bureaux du pouvoir

Ik heb de voorbije maanden al heel wat lelijke dingen over de RTBF gezegd en maar goed ook. Ze hebben op een onnavolgbare wijze de formatie-avonturen gemanipuleerd en dat hoort niet in een moderne democratie. Toch verdient de zender ook een pluim. Eén woensdag op twee presenteert Fabienne Vande Meersche “Les bureaux du pouvoir”. Van half tien tot elf – op het moment dat één een ‘leven zoals het is’-programma en De Slimste Mens uitzendt – portretteert de Franstalige openbare omroep iemand die iets te zeggen heeft in de maatschappij. Enkele maanden geleden zagen we een schitterend interview met Etienne Davignon, waarin niet enkel naar zijn politieke en zakelijke ervaring werd gepeild, maar we zagen de man ook in zijn natuurlijke biotoop. Dit alles zonder te intiem en sentimenteel te worden. Lange gesprekken zonder noemenswaardig entertainment op het eerste kanaal én op een relatief vroeg uur zijn aan Vlaamse kant gewoon ondenkbaar geworden. Elk gesprek moet daar afgewisseld zijn met enige kwinkslagen. Zelfs op Canvas moet overal een tikkeltje spektakel aanwezig zijn. Bij de RTBF toont men echter dat het ook anders kan en dat is zonder meer puik te noemen.

Vandaag had men een lange conversatie met Bernard Coulie, rector van de UCL. Met de skyline van Louvain-la-Neuve op de achtergrond bleek de man heel wat interessante zaken te vertellen hebben, zowel over het heden als het verleden van onze zusteruniversiteit. Toen ook rector Vervenne er gezellig bij kwam zitten was de kreet Walen buiten toch wel heel ver weg. De dialoog en samenwerking tussen beide universiteiten wordt verder geïntensifieerd en dat is maar normaal ook. Rector Coulie vertelde ook met passie over zijn eigen specialiteit: Gregorius van Nazianze, die in de vierde eeuw na Christus het Christendom enige filosofische basis gaf door zijn confrontatie met Plato. De man was bovendien de grondlegger van de drievuldigheidsleer. Coulie doet onderzoek rond deze figuur en scheen Armeens en Georgisch te kennen. Het is altijd fascinerend om mensen enthousiast over hun interesses te zien praten.

De Vlaamse openbare omroep kan dan toch nog iets van de RTBF leren. Wat meer diepgang en wat minder entertainment zou ook aan Vlaamse kant niet ongelegen komen. Wij moeten het met Ten huize van doen en dat op een onchristelijk laat uur op zondagavond. Dat is toch huilen met de pet?

Wat is typisch rood? (2)

Enkele weken geleden schreef ik iets over belspelletjes. Ik kan me echter niet aan de indruk ontdoen dat, ondanks het enthousiasme van de gebeurlijke poppemiekes, ook hier de inspiratie stilletjes aan op raakt. Vorige nacht, tussen twee en drie, had peteraspeslagh.be toevallig veel bezoekers die op “Wat is typisch rood?” googleden. Ik bleek de eerste hit te zijn. Wellicht zal de vraag van het belspelletje op dat precieze tijdstip ook “Wat is typisch rood?” zijn geweest. Dit heeft blijkbaar een massive attack on google tot gevolg gehad. Men schakelt dus het internet in om een glimlach op het gelaat van het poppemieke te toveren. Voorwaar!

Misschien kunnen we de boel op die manier eens ontmaskeren? Ik daag iedereen uit om te noteren wanneer de vraag “Wat is typisch rood?” terugkeert en wat telkens de ‘goedgekeurde’ antwoorden zijn. Worden altijd dezelfde antwoorden als juist aangerekend? Heeft men het nog steeds over “tobasco” in plaats van “tabasco” (zie vorige post)? Of, sterker, zijn het gewoon telkens heruitzendingen?  U belt, betaalt, maar er is niemand die de facto aan de andere kant van de lijn zit.  Enig empirisch is in deze dus aangewezen. Wie weet kunnen we na verloop van tijd de uitslag voorspellen en op die manier de ballon doorprikken. Eén ding is echter zeker: dit is plat geldbejag op de rug van mensen die het meest kwetsbaar zijn.

Ik hou alvast mijn statistieken in de gaten…

Wat is typisch rood?

Edit 24/11/2007: Opnieuw zocht u massaal op “Wat is typisch rood?” om een antwoord op de vraag van het belspelletje te vinden.  U laat zich nog steeds vangen.  Er zijn nog andere hobby’s op deze wereld…

Edit 9/11/2007: Welkom, deelnemer aan een belspelletje. U zocht op “wat is typisch rood?”. In het belspelletje worden communisme, tomatensoep en andere evidente rode dingen niet goedgekeurd. Spendeer uw kostbare geld niet aan dergelijke zever!

—

Dat was de vraag tijdens een belspelletje vannacht. Al zappend kwam ik immers bij dit poppemieke terecht (VT4) en op een scherm achter haar rug werden enkele begrippen geprojecteerd die met “rood” in verband konden worden gebracht. Ik kon het niet laten om hier een foto van te nemen: jawel, ook tobasco is rood! Meteen zag ik een cliché uit de wereld genomen worden: enkele VT4-kijkers corrigeerden poppemieke dat het niet om tobasco, maar om tabasco ging. Quod erat demonstrandum: VT4-kijkers zijn niet dom. Respect! “Ach, wat maakt het uit, of het nu tobasco of tabasco is, het is rood. Hihi…”, was haar ongetwijfeld goed beredeneerde commentaar.

Toevallig kon niemand de andere rode begrippen vinden. Noch tomatensoep, noch paprika’s of zelfs het communisme bleken rood te zijn. Met een meelijwekkend enthousiasme bleef poppemieke de bellers telkens weer het slechte nieuws brengen. Naar verluidt is er een onderzoek naar deze praktijken gestart. Er zou op grote schaal bedrog mee worden gepleegd. Wat er ook van zij, de mensen die hier achter zitten zijn op zijn minst uit op de zeldzame centen van een kwetsbare doelgroep. Hiervoor alleen al zouden VT4 en consoorten dit soort zever van het scherm moeten halen.

Non-vragen

Moeten we eigenlijk nog woorden vuilmaken aan de non-vragen van onze kwaliteitspers?

Betreuren

De Standaard berichtte enkele dagen geleden in “Kreten en gefluister” volgend argwaan: “De Vereniging van de Internationale Pers (API) betreurt dat sommige Vlaamse politici de buitenlandse pers ervan beschuldigen een verkeerd beeld van de politieke situatie in België te schetsen. In België zijn zo’n duizend buitenlandse journalisten werkzaam. Het verkeerde beeld dat volgens Vlaamse politici geschetst wordt van de politieke situatie, is (deels) te wijten aan een gebrek aan kennis van het Nederlands van de buitenlandse correspondenten.”

De gebrekkige kennis van het Nederlands is in deze discussie een eerder flauw argument, maar de mededeling van de API getuigt op zijn minst van enige hoogmoed. Elke kritiek op het journalistieke gebeuren wordt niet meer of niet minder als een aanval op de democratie beschouwd. Veel buitenlandse journalisten geven inderdaad een verkeerd beeld van ons land. The Economist stelde België voor als stond het land op splitsen. In Le Monde worden de Nederlandstaligen als halve facisten beschouwd en was het uitbreken van een burgeroorlog niet ondenkbeeldig. Ook enkele Amerikaanse media berichtten in die zin. U weet dat ik verre van een communautaire rebel ben. Mij is voor het komende regeerakkoord vooral van belang dat er een krachtdadige regering is die de sociaal-economische problemen grondig kan aanpakken, niet zoals het pseudo-beleid van het Verhofstadt-tijdperk. Dat hiervoor een betere verdeling van de bevoegdheden noodzakelijk is schijnt men in de buitenlandse pers niet te vatten. Men doet uitspraken terwijl men de realiteit absoluut niet kent. Als de journalisten hierop worden geattendeerd schreeuwen ze moord en brand. Wat minder pretentie zou in deze aangewezen zijn. J’en ai marre des parvenus.

Sarko en de RTBF

Tijdens zijn verkiezingscampagne maakte Nicolas Sarkozy handig gebruik van de YouTube-hype om aan de hand van korte filmpjes zijn website zo interactief mogelijk te maken en op die manier in de aandacht te blijven. En zie, nu hij tot president is verkozen gaat hij op hetzelfde elan verder. De website van het Elysée, waar de presidentiële lotgevallen in beeld worden gebracht, is een kloon van sarkozy.fr. ’s Mans spitsvondigheid is legendarisch.

Overigens heeft Sarko tijdens een persconferentie in New York, ter gelegenheid van zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, een duidelijke repliek gegeven aan de RTBF, toen hun journalist vroeg wat Sarko van onze politieke impasse vond. De president is nog steeds niet vergeten dat de omroep hevig met hem de draak had gestoken toen hij in bedenkelijke conditie de pers tijdens een G8-top te woord stond. Het transcript:

QUESTION – Quels sont les points que vous allez mettre en avant cet après midi sur la réunion en Afrique ? Une autre question qui nous intéresse en Belgique, quel est votre regard par rapport à la situation dans notre pays ?

LE PRESIDENT – Sur la Belgique, nous regardons de très près l’évolution de la situation. La Belgique est un facteur de stabilité dans le monde, c’est un pays voisin et ami de la France et en aucun cas on ne peut se mêler du débat belgo-belge. Je souhaiterais d’ailleurs que nos amis journalistes belges ne se mêlent pas trop non plus de ma consommation alcoolique, dont chacun peut interroger les journalistes français, ils vous diront que de ma vie je n’ai jamais bu une goutte d’alcool. Je m’étais promis à la première occasion d’un journaliste belge, de le dire, car j’ai bien des défauts, mais voilà ! Et je suis bien heureux qu’à l’ONU on n’ait pas besoin de monter quatre étages quatre à quatre pour arriver essoufflé. Votre confrère avait dit « visiblement le Président français n’avait pas simplement bu de l’eau ». Eh bien si, je n’avais bu que de l’eau.

Leuk, evenals zijn uitspraak dat “La Belgique est un facteur de stabilité dans le monde”… Bart De Wever, u weze gewaarschuwd!

Agendasetting

Dat de pers aan agendasetting doet is geen nieuws. Overtuigde persfreaks – genre alles kan, alles mag, absolute persvrijheid moet al zijn het leugens of bedrog – zullen dit wellicht als hun missie beschouwen. Het was vandaag weer van dat. In een interview liet Karel De Gucht zich ontvallen dat hij het vreemd vond dat hét symbooldossier, de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, tijdens de formatiegesprekken nog niet aan bod was gekomen. Wat later probeerde men uit een heimelijk gefotografeerde nota van raadgever Jean-Luc Dehaene eenzelfde opmerking af te leiden. In Ter Zake ten slotte werden Willy Claes en Wilfried Martens bijna gedwongen om De Gucht’s stelling en Dehaene’s vaststelling bij te treden. De interviewster maakte gretig gebruik van enkele journalistieke gimmicks om hen die woorden in de mond te leggen. Natuurlijk nam De Standaard deze headline over.

Meteen geeft de pers munitie aan de strijdende partijen, want zo hebben ze weer een ander been om over te struikelen. Alsof het nog niet complex genoeg is zullen zij worden afgerekend op het aantal keer dat er over dit heikele probleem wordt gedebatteerd, of beter: het aantal keer dat er wordt gecommuniceerd dat er wordt gedebatteerd. Jammer. De pers mag zeker de dagdagelijkse en minder dagdagelijkse akkefietjes onder de spotlights brengen, maar ze moet zich onthouden van stemmingmakerij en sturing van de gesprekken. Ik neem aan dat de perslui niet aanwezig waren in de coulissen van Hertoginnedal; vertrouwen op één bron die niet vies is van allerlei boude uitspraken lijkt me nu niet de meest aangewezen tactiek voor de zelfverklaarde kwaliteitspers. U denkt beter tweemaal na voordat u een krant van de VUM koopt.

Meest aangeklikt

In een grijs verleden, toen AVV-VVK nog dagelijks op de voorpagina van De Standaard prijkte, kon de lezer steeds zien dat de krant een Dagblad voor staatkundige, maatschappelijke en economische belangen was. Toegegeven, men hanteerde in deze ondertitel bijzonder archaïsch taalgebruik, maar het hoorde er bij: De Standaard was een kwaliteitskrant die zich alleen met serieuze aangelegenheden bezig hield.

Deze afbeelding toont de artikels die op 23 februari 2007 op de site van de krant het meest werden aangeklikt. Zegt dit veel over de lezers van de krant of is het een indicatie van het genre van thema’s dat de krant in de kijker wil zetten? Veel staatkundige, maatschappelijke of economische belangen zijn toch niet te bespeuren. Je zou bijna heimwee krijgen naar Manu Ruys…