No, meeeeenn!

“No, meeeeenn”, schreeuwde de man aan de deur van BB King’s Blues Club, “BB will never stop. He’ll sing till he’s dead. He will never stop. Never ever.” Dat was in Nashville in 2008. Hij kreeg gelijk. Tot het echt niet meer ging. In memoriam BB King.

No line on the horizon: let us in the sound

“Let me in the sound” smeekt Bono in Get on your boots, de lead single van U2’s nieuwe album No line on the horizon. Maar in welke sound? Dat de band niet ter plaatse wil blijven trappelen is duidelijk, maar zeggen welke richting ze ermee uit willen is niet aan de oppervlakte te merken.

Toen in 2000 All that you can’t leave behind uitkwam was ik enigszins ontgoocheld. Met het harde Elevation hadden ze schitterende single die in mijn all-time top 10 hoog scoorde, maar los daarvan kon de plaat mij weinig bekoren. In tegenstelling tot de goegemeente vond ik Beautiful day nauwelijks boven de middelmaat uitkomen en was het vooral Walk on die de plaat nog enigszins boven water hield. Ware het niet dat de daaropvolgende Elevation Tour veel goed maakte, dan was ATYCLB (het acroniem voor de kenners) een stap terug na het onterecht misprezen POP. Het was een terugkeer naar de sound van de jaren tachtig, maar dit was niet helemaal gelukt of geloofwaardig.

Vier jaar later lieten ze How to dismantle an atomic bomb op ons los. De titel verklapte al dat het eerder zwaardere kost ging zijn en ze hadden gelijk. Vertigo, City of blinding lights, Love and peace or else en All because of you waren gierende gitaren en zo heb ik het graag, maar ook het meer rustige Sometimes you can’t make it on your own en zeker Original of the species waren meer dan de moeite waard. Kwaliteit en schitterend live, maar U2 speelde op veilig. We hadden het allemaal al gehoord en gezien. ‘Bomb’ breidde de back catalogue uit met een aanzienlijk pak hits en iPod-voer. Geen kwaad woord over HTDAAB, want we genieten er nog elke dag van. De band kon nog steeds de concurrentie met de concurrentie aan, maar grensverleggend was ook deze plaat niet.

Opmerkingen als deze kan je natuurlijk maar maken als je ze in een historisch perspectief plaatst en afweegt tegenover het ganse oeuvre. Legendarisch als The Joshua Tree en revolutionair als Achtung Baby was U2 al sinds begin jaren negentig niet meer geweest. Als de band na 33 jaar – het is al van 1976 geleden dat de veertienjarige Larry Mullen jr. op het prikbord van de Mount Temple School een berichtje hing om een groepje te beginnen – relevant wou blijven was een duidelijk signaal vereist. Dat is er gekomen.

Het contrast tussen No line on the horizon en de twee vorige albums kan niet groter zijn. De weg van de minste moeite om de grootste hits te scoren is volledig verlaten. In de plaats hiervan koos men voor een vernieuwende, risicovolle aanpak, maar dan wel een berekend risico. Een groep als U2 waagt zich niet aan een avontuur als ze niet zeker zijn dat het tot een degelijk resultaat leidt. De goede zorgen van producers Brian Eno en Daniel Lanois zijn nog steeds een levensverzekering. Beide mannen waren al de architecten van onder meer The unforgettable fire en Achtung baby en ook No line on the horizon draagt een ontegensprekelijke stempel van de twee creatieve breinen.

In de titeltrack is het meteen raak; No line on the horizon dankt haar noises aan de exploten van Eno; we horen Achtung baby op de achtergrond meedraaien. Het refrein is iets te traag en dat zeker in vergelijking met No line on the horizon 2, de B-side van Get on your boots: een met gitaren en drums opgefokte versie die Elevation en Vertigo het nakijken geeft. Deze versie paste echter niet in het concept van de nieuwe plaat, maar we kunnen alleen maar hopen dat NLOTH2 live als showopener zal fungeren.

Magnificent is een zogenaamd ‘anthem’ dat even goed blijft hangen als Pride (in the name of love) of New year’s day en één van Bono’s meest romantische zinnen omvat: “I was born to sing for you”. Wie zou dat nu niet willen horen? Een instant classic, die echter bruusk wordt gestopt door Moment of Surrender, een zeven minuten lange ballad die Bono in één ruk te berde brengt. Indrukwekkend, al blijf ik een fan van het hardere werk. De song wordt opgevolgd door het mid-tempo-nummer Unknown Caller, dat het betere gitaarwerk van The Edge laat horen. Het veelzijdige I’ll go crazy if I don’t go crazy tonight heeft zelfs folk-invloeden en laat ook de ironie terugkeren met “the right to be ridiculous is something I hold dear”. Bono probeert zijn sceptici, die hem bij al zijn ‘causes’ van hypocrisie beschuldigen, op die manier de mond te snoeren en gaat in Stand up comedy zelfs verder met “Josephine, be careful of small men with big ideas”. Als zelfrelativering kan dit tellen en misschien vond Bono wel dat hij daar aan toe was. Goed nummer, waar we op de achtergrond POP terugvinden. Idem voor Get on your boots, dat de tweelingbroer van Discothèque kon zijn, maar dan beter uitgewerkt. Niet slecht voor de zwakste song op de plaat.

In het laatste deel van de plaat keert Brian Eno terug met Fez-Being Born. De titel refereert naar de Marokkaanse stad waar No line on the horizon deels is opgenomen en is weer experimenteel van aard. Mooi zo; U2 kan het nog. In Cedars of Lebanon gaat men op dit élan voort en vertelt Bono op een schitterende manier het relaas van een oorlogsjournalist. Het was misschien wat lang wachten, maar politiek wordt ook hier niet achterwege gelaten. Of wat dacht u? Ook Breathe, Eno’s favoriet, heeft enige prekende Dylan-achtige trekjes, maar komt at the end of the day mooi tot zijn recht.

De hamvraag blijft natuurlijk of U2 zichzelf nu heeft heruitgevonden. Als je No line on the horizon op dit gebied met Achtung baby vergelijkt is het antwoord neen. Plaats je het in de context van de fase waarin de groep nu is beland – drieëndertig jaar ver waarbij elke inspanning sowieso een succes is – dan is dit wel een meer dan voldoende poging om relevant te blijven. De stadions zullen over de ganse aardkloot weer vol lopen en de machine zal ongenadig draaien, maar met een plaat als No line on the horizon is dat meer dan verdiend. Kan iemand mij tickets bezorgen?

New tunes on the horizon

Het is in een downloadtijdperk een huzarenstuk om een nieuw album te lanceren. Als je dat, zoals U2, via een hype wil doen komen er nog extra uitdagingen bij kijken. Hoe laat je de ene na de andere al dan niet positieve review optekenen zonder de journalisten in kwestie zelf over een kopie van de plaat beschikken? Sommigen werden voor een collectieve luistersessie uitgenodigd, maar het is niet evident om op basis van enkele minieme indrukken een deftige recensie te schrijven.

Eén ding is zeker: eenmaal een CD wordt weggegeven heb je er als artiest of platenmaatschappij geen enkele controle meer over. Het is een fluitje van een cent om alles naar mp3-formaat te converteren en op een server te plaatsen of via een filesharing-programma over de ganse wereld te verspreiden. Wie de muziek in zijn of haar bezit heeft kan er alles mee doen. Elke kopieerbeveiliging is binnen de kortste keren ontcijferd.

Toch moet de muziek lang voor de releasedatum andere mensen bereiken. Het start al bij de single die ter promotie naar radiostations wordt gestuurd. Meestal worden ze per aangetekend en verzegeld schrijven verspreid met de expliciete vermelding dat wat in het pakje zit geheim moet worden gehouden tot op een welomschreven datum. Ettelijke duizenden radiostations – althans in het geval van Get on your boots van U2 – krijgen gegeerd materiaal in handen. Eén na één zijn ze potentiële nachtmerries van de marketingmensen.

Ondertussen is ook het effectieve album, No line on the horizon, naar de iTunes en Amazon.com’s van deze wereld gestuurd. U kunt de plaat binnenkort immers bij honderden online winkels downloaden. Ondanks een afspraak van geheimhouding kan altijd wel iemand een fout maken. Zo plaatste iemand van walmart.com anderhalve week terug per abuis van elk nummer een fragment van 30 seconden online, tegen alle afspraken in. Meteen werd alles door een fan opgenomen en wereldwijd verspreid. Nu, een kleine twee weken voor het officiële lanceren van de plaat is het over en uit: No line on the horizon kon vorige nacht twee uur lang tegen betaling worden gedownload. Opnieuw op basis van een vergissing. Meteen zijn de elf nummers openbaar bezit geworden en kan iedereen met wat goede wil vanavond al de nieuwe plaat beluisteren. Net nu kondigt De Morgen aan dat je tien tickets voor een exclusieve voorbeluistering kan winnen. “Winnaars mogen zich een paar dagen verheven voelen boven de rest van de wereld want de nieuwe U2 komt pas op vrijdag 27 februari officieel uit.” Yeah right… Platen verkopen zijn dezer dagen logistieke nachtmerries.

U23D // Even better than the real thing

Ik moet eerlijk toegeven dat ik met gemengde gevoelens naar U23D ging kijken. We kennen hen ondertussen wel al een beetje; de truken van de foor van Vertigo // 2005 hebben voor mij geen geheimen meer. Dit keer zouden we alles in 3D zien, maar is die techniek wel goed genoeg ontwikkeld om de unieke sfeer van een concert weer te geven? Zal het wel waarheidsgetrouw zijn?

Vanaf de eerste seconde vielen mijn mond en die van mijn zus, los van de muziek, gewoon open. Het beeld treedt uit het scherm en de artiesten in kwestie tikken ons bijna op de neus. De “hello hello” als intro bij Vertigo zet de toon en laat het temperament van de duizenden fans in Buenos Aires naar een hogere versnelling grijpen. De perspectiefwijzigingen zijn adembenemend, het detail van de instrumenten, belichting zijn ongeëvenaard.

De setlist hield weinig verrassingen in, maar elke song was tot in de puntjes uitgewerkt. Toegegeven, er was lichte manipulatie in het spel – alles voor de show – maar het gaf de nummers een extra cachet. “The dark songs”, zoals Bono de sequentie Love and peace or else – Sunday Bloody Sunday – Bullet the blue sky en Miss Sarajevo noemt, sloten feilloos op elkaar aan. Vier songs lang woede en hoop.

In het laatste gedeelte van de show vormden Where the streets have no name en The fly voor mij dé hoogtepunten van het evenement. Ik heb steeds een voorkeur gehad voor het hardere werk. Ze werden perfect uitgevoerd. Dit wil ik nog een keer zien. Hopelijk verschijnt dit adembenemend spektakel binnenkort op DVD, want dit màg niet onder het stof belanden. Vergeef me mijn ongebreidelde enthousiasme, maar dit heeft een grote indruk gemaakt. Allen daarheen!

Vertigo in 3D

Op deze blog werden al heel wat letters aan U2’s lotgevallen gewijd. De band blijft, meer dan dertig jaar na haar ontstaan, vernieuwen. Op een of andere manier hebben Bono en co steeds oog voor onontgonnen terrein in de markt. Dit keer betrekken ze de derde dimensie bij hun productie. Tijdens de Vertigo tour (2005//2006) werden in de shows in Buenos Aïres een tiental 3D-camera’s geïnstalleerd. Via een ingewikkelde montagetechniek krijg je nu ook een dieptezicht. Een team onder leiding van Catherine Owens leverde anderhalve uur film af. Creativiteit loont. Getuigen zeggen dat je de ene keer tussen de band staat en de andere keer midden in het publiek.

3D is natuurlijk niet nieuw. Al heel wat films zijn op die manier opgenomen en in speciale cinema’s geprojecteerd. U2 is wel de eerste band die een rockconcert op die manier durft naar buiten te brengen. Mensen die de film hebben gezien zijn alvast bijzonder enthousiast. Hopelijk komt het spektakel ook naar België… Even hopelijk wordt het in de toekomst mogelijk om 3D ook op ons TV-scherm te projecteren.

Setlist in 3D:

Vertigo
Beautiful day
New Year’s Day
Sometimes you can’t make it on your own
Love and peace or else
Sunday bloody Sunday
Bullet the blue sky
Miss Sarajevo
Pride (in the name of love)
Where the streets have no name
One
The fly
With or without you
Yahweh

Zoo TV // Everything you know is wrong

Enige tijd geleden schreef ik op peteraspeslagh.be waarom ik U2 zo’n inspirerende groep blijf vinden. De band heeft zijn rabiate voor- en tegenstanders, maar dergelijke polarisering was ten tijde van de Beatles en de Stones ook al zo. De enen vinden Bono en co een zootje kapitalistische pseudo-wereldverbeteraars, de anderen verafgoden de Ieren. Mij interesseert vooral hun ironie en combinatie van maatschappelijke, politieke en historische feiten met prachtige muziek. In het bijzonder tijdens hun Zoo TV-periode was de wisselwerking tussen maatschappij, technologie en muziek subliem.

De groep had net de zwaarste crisis uit haar carrière achter de rug. Eind jaren tachtig waren ze hun traditionele vorm van muziek maken enigszins beu. Geëngageerde rocksongs, nu eens beïnvloed door de Ierse realiteit en dan weer door hun bewondering voor het fenomeen Amerika, begon hen te vervelen. Voor hun volgende album wilden ze het roer helemaal omgooien en zichzelf heruitvinden. Op het einde van de Lovetown-tour (begin 1990) hield Bono zijn ondertussen legendarische “dream it all up again”-speech, waarin hij aankondigde dat ze een tijdje uit de schijnwerpers gingen verdwijnen om met iets totaal anders op de proppen te komen.

Het was de periode van de val van de Muur en de Golfoorlog. De band trok naar Berlijn om er een nieuw album op te nemen, maar al gauw ontstonden spanningen in de groep. De “chemistry” die al vijftien jaar bestond was plots weg. Aan de ene kant wilden Bono en gitarist The Edge nieuwe technologieën in hun muziek opnemen, terwijl drummer Larry Mullen Jr. en bassist Adam Clayton een meer traditionele en conventionele manier van songs poogden te maken. Door de conflicten stond de band op splitten, maar net op tijd keerde de rede terug en gingen ze enkele maanden afkoelen.

Ondertussen hadden ze in Berlijn vooral veel inspiratie opgedaan. Het was dé plaats waar op dat moment geschiedenis werd geschreven. De groep kampeerde wekenlang in een vervallen pand in Oost-Berlijn. Langzaamaan pikten ze er elementen op die ze in hun nieuwe album en tour gingen opnemen: de allesoverheersende media die de veranderende realiteit direct in elke huiskamer bracht, de Trabant als symbool van maatschappelijke eenheidsworst, de subliminale boodschappen die diezelfde media handig wist over te brengen, het ruis op de beeldvorming van de werkelijkheid, etc. Bovendien leende het belangrijkste station van de stad, Zoo Station, haar naam aan het openingsnummer van de nieuwe CD, Achtung Baby.

Achtung Baby wordt jaren later als hun magnum opus beschouwd. Met songs als Even better than the real thing, One, Mysterious Ways, The fly, Until the end of the world, Ultraviolet, Acrobat en Love is blindness zou de band haar geschiedenis herschrijven. Achtung Baby werd gepromoot met de Zoo TV-tournee, waar alle elementen die ze in Berlijn hadden opgenomen waren geïncorporeerd. Rode draad was een fictief TV-station, Zoo TV (de chaos), waaraan de choreografie van alle songs was opgehangen. De boodschap was duidelijk: de media, en meer bepaald de TV, heeft een enorme invloed op de manier waarop wij de wereld bekijken. De intro van de show bestond uit een opeenvolgende reeks van beelden die de (Europese) geschiedenis van de twintigste eeuw toonden: de nazi-propaganda, de bouw van de muur, de Europese Integratie, Gorbatsjov en de val van de muur. Tijdens The fly werden op gigantische videoschermen supersnel de subliminale boodschappen geprojecteerd, samengevat in de leuze Everything you know is wrong. In de nok van de stage hingen een viertal Trabantjes waarin de belichting was aangebracht. Om nog maar van de subtiele beelden tijdens het fantastische Until the end of the world te zwijgen…

De tour, die in maart 1992 in Florida begon en in november 1993 in Tokio eindigde, kreeg door de actualiteit nog meer relevantie. Het was de periode van de vreselijke burgeroorlog in Joegoslavië. Via via had Bono een journalist leren kennen die in het belegerde Sarajevo verbleef. U2’s tournee was de ideale gelegenheid om de absurditeit van deze hachlijke situatie aan de kaak te stellen. Met behulp van de Eurovisie legden ze avond na avond een straalverbinding met Sarajevo, waarin de journalist steeds jongeren die er doodsangsten uitstonden live in de show bracht. Het miste zijn effect bij de audience niet. Plots werden de fans muisstil. “Please help us. We don’t want to be killed.” IJzig. Zo zie je maar wat livebeelden, zelfs via een imaginair TV-station, allemaal kunnen aanrichten. Het was, niet in het minst voor de band, bijzonder genant om na dergelijke noodkreten verder te gaan met de show. Een reality check kan nooit kwaad.

U kan er mee akkoord gaan of niet, maar voor mij is dit geen naïviteit of hypocrisie van verwaande rocksterren. Het is een geniaal samengaan van realiteit en show, met dank aan de actualiteit. Dit was U2 op zijn best en zo’n niveau heeft de band nadien niet meer kunnen halen. De ironie van de latere Popmart Tour was een mooie poging om de draak te steken met de oppervlakkige media- en showbizzsector, maar de boodschap kwam niet over. Elevation en Vertigo brachten goede muziek, maar misten een indrukwekkend totaalconcept. Bij Zoo TV was dat wel het geval en dat maakt het fenomeen dan ook een essentiële gebeurtenis in de rockgeschiedenis van het laatste kwart van de twintigste eeuw. De DVD is verkrijgbaar in iedere betere platenzaak en Fnac-consoorten. Meer dan een must.

Video’s op YouTube

Intro & Zoo Station
The Fly (!!)

Voor de rest gewoon “u2 zoo tv sydney” in het zoekveld intikken…

Until the end of the world

Als je ergens in geïnteresseerd raakt, dan wil je er ook alles van weten. Zo raakte ik reeds een kleine tiental jaar geleden – time flies – verknocht aan U2’s muziek en het hele traject dat de band aflegde. Vandaag zijn Bono, The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. supersterren die voor duizenden – zoniet miljoenen – fans zelfs geen halfgoden meer zijn, maar een echte goddelijke status hebben verworven. Zo erg zelfs dat de pers nog louter over Saint Bono praat. Maar goed, faam en eer zijn bijzonder relatief, zeker in deze onzekere tijden. Halfgoden draaien, al dan niet noodgedwongen, ook mee in het commerciële circuit, waar de fans hopen geld spenderen aan CD’s, DVD’s en concerttickets. Maar goed: koken kost geld en als je wil uitblinken, dan moet je daar een aardige duit voor over hebben.

Dit neemt niet weg dat ik altijd gefascineerd ben door mensen die iets te vertellen hebben en een deel van hun verleden in zich meedragen. Het Ierland van de jaren zestig, zeventig en tachtig, steeds de inspiratiebodem van de band, was het decor van een trieste en bloedige verdeelde samenleving. Frustraties, gemiste kansen en structurele marginaliteit waren er schering in inslag. Voor creatieve jongeren was er weinig toekomst. Als ze dan nog eens in hun jeugd werden geconfronteerd met het overlijden van een moeder, dan is het hek van de dam. Frustraties moesten op een of andere manier tot expressie komen. Bono en co zochten dat in de muziek. Na een ietwat aarzelende start slaagden ze er in om met behulp van hun gewiekste manager Paul McGuinness een platencontract te tekenen.

Meteen konden ze hun creativiteit de vrije loop laten gaan. Muziek als therapie: hun debuutalbum Boy gaat op veel plaatsen over hun opgroeien en de onzekerheid waar ze als twintigjarigen in terechtkwamen. Of de plaat doelbewust met dat idee werd gemaakt laat ik in het midden, maar de geschiedenis heeft alvast geleerd dat het een manifestatie van hun eigen identiteit was. Out of control was alvast duidelijk: “monday morning, eighteen years of dawning” […] “One day I’ll die, the choice will not be mine”. Het is natuurlijk absurd om een les U2-exegese te doceren – daar zijn zowaar boeken over gepubliceerd – maar hun teksten zeggen wel wat. Enkele platen verder zegt ook Sunday Bloody Sunday genoeg: “I can’t believe the news today, I can’t close my eyes and make it going away, …”. Het Ierland van de jaren zeventig, zeg maar…

U2 cultiveerde uiteindelijk dat militantisme en dat ging verder dan Ierland alleen. Het zal wel aan de aard van het beestje liggen, want toen ze vanaf het War-album (1983, met o.a. Sunday Bloody Sunday) ook in de rest van Europa én de Verenigde Staten doorbraken was het hek van de dam. Pride (in the name of love) en MLK waren een ode aan Martin Luther King, Bullet the blue sky een aanklacht tegen de grootscheepse wapenindustrie in de USA, Mothers of the disappeared ging over de Chileense moeders. Zo kunnen we er nog wel een tiental opnoemen, zoals Miss Sarajevo, Walk on, Peace on earth, Love and peace or else, New year’s day, …

Hoewel ze in de jaren negentig zichzelf heruitvonden met een totaal andere sound (de albums Achtung Baby, Zooropa en POP) bleven ze hun imago van sociaal geëngageerde groep trouw. De gigantische (of groteske?) Zoo TV- en Popmart-tournees waren niet enkel een parodie op de naderende 21ste-eeuwse samenleving, maar bleven ook voor politieke statements zorgen, met Zoo TV als hoogtepunt van de ironie. Nadien liepen ze wel een aantal keer met hun kop tegen de muur, maar dat veranderde de groep niet van karakter, zodat ze in de 21ste eeuw nog steeds hun relevantie blijven behouden.

Dat hun megalomanie soms wat potsierlijk overkwam was onvermijdelijk. Maar toch: je moet het maar doen, want ze hebben toch wel een aantal legendarische momenten achter de rug. Voor hun concert in Sarajevo in 1997 moesten ettelijke staakt-het-vurens worden gesloten om de karavaan van 100 vrachtwagens door te laten; vier jaar eerder hadden ze elke avond een satellietverbinding met de belegerde stad. Telkens deden mensen live hun verhaal over de wreedheden. Dat de band nadien naar het volgende nummer overschakelde en doorging met de show was op zijn minst gênant; het maatschappelijk engagement bleek ook onoverbrugbare grenzen te kennen. Of wat me persoonlijk nog het meest raakte: op een concert in Santiago (1998) werden tijdens Mothers of the disappeared moeders van verdwenen activisten door het regime van Pinochet aan het woord gelaten. U kan het hier bekijken.

Dit alles zorgt ervoor dat ik ook hun recente, twee jaar durende Vertigo-tournee, die zaterdag in Honolulu werd afgesloten, op de voet heb gevolgd. In elke stad op vier continenten hadden ze wel iets anders te vertellen en gebruikte Bono zijn audience ter promotie van zijn hogere doelen. Of hij als activist de juiste strategie hanteert wordt door sommigen betwijfeld, maar hij heeft er ten minste één: probeer zoveel mogelijk geld los te weken bij zij die er al dan niet legitiem over beschikken. Staatshoofden zijn daar de geschikte iconen voor. Bijgevolg werd Bono in zowat elk land waar de Vertigo Tour halt hield bij het respectievelijke staatshoofd ontvangen. Het is voor de wereldleiders natuurlijk ook mooi meegenomen om met hem op de foto te staan. Maar goed: je moet het toch maar doen. Bush, Blair, Chirac of Lula ontvingen de Ier met alle eer en glorie. Dat weerhoudt hen echter niet om ’s avonds Bullet the blue sky of Pride (in the name of love) te zingen…

Mijn U2 top-10:

1. Where the streets have no name (1987)
2. The fly (1991)
3. Hold me thrill me kiss me kill me (1995)
4. Elevation (2000)
5. Until the end of the world (1991)
6. Bullet the blue sky (1987)
7. City of blinding lights (2004)
8. Please (1997)
9. Love and peace or else (2004)
10. Vertigo (2004)

Albums:

1. Achtung Baby (1991, mijn topfavoriet aller tijden)
2. The Joshua Tree (1987)
3. How to dismantle an atomic bomb (2004)

Live in Leuven

Muziek-DVD’s en -video’s, ik hou er wel van. Mijn muzikale helden maken van elke tournee een mooie herdenking in de vorm van een live-show op DVD – die goed verkoopt, dank u wel – en meestal zijn de concerten in exclusieve plaatsen opgenomen. U2 heeft in zijn catalogus onder meer Zoo TV live from Sydney, Popmart live from Mexico-City, Elevation Tour live from Boston en Vertigo Tour live from Chicago; de Stones hielden het op Twickenham (Londen), Madison Square Gardens (NYC) en l’Olympia (Parijs); Depeche Mode maakte Parijs-Bercy onveilig, terwijl de Simple Minds naar Verona trokken. R.E.M. stelde zich iets bescheidener op: live from Wiesbaden. En Moby? Die trok naar Leuven! Sterker nog: ik was er bij – zie onder meer dit artikel. Richard Melville koos voor de Brabanthal of all places. Het concert viel wel mee, maar die zaal was gewoon verschrikkelijk voor een concert. De ganse tijd bleven irritante lichten tegen de muur aan. Disgusting. Er zijn toch betere plaatsen om een video te shooten…

Enjoy the silence

… dat is één van de vele grootste hits van Depeche Mode, de legendarische Britse groep met Franse naam. Enkele maanden geleden had ik het al over hun nieuwe CD, Playing the angel, en die mag er best zijn. Precious en A pain that I’m used to zijn instant hits. Mijn hart brak toen ik hoorde dat ik niet bij hun concert kon zijn. Maar een wonder is geschied: Dave Gahan en co komen terug en sluiten dit jaar Werchter af. Ik ben aan kaarten geraakt en dat brengt een glimlach op mijn gelaat. Dat belooft.

Tussendoor gaan we nog eventjes naar The Cardigans in de Ancienne Belgique. De Zweden die bekend werden door Lovefool, My favourite game en Erase & Rewind komen immers eventjes in België binnenwippen. Lijkt me wel leuk.

Playing the Angel

Veel figuren uit de recente muziekgeschiedenis hebben een bijzonder losbandig leven achter de rug. De excessen van Keith Richards, Mick Jagger, Kurt Cobain, Courtney Love, Elton John en bijzonder talloze anderen hoeven geen betoog. Toch kan er maar één van hen zeggen dat hij ooit dood is geweest: Dave Gahan, de zanger van de Britse band Depeche Mode. Hij is midden jaren negentig door een overdosis verdovende middelen eventjes van de wereldkaart geweest. Enkel een adrenalinespuit in zijn hart – althans zo gaat de legende – kon hem van een definitieve enjoy the silence redden. Blijkbaar is het goed gelukt, want de man is ondertussen clean en heeft met zijn immer ruziënde groep zopas een prima plaat gemaakt.
Vernieuwend is Playing the angel allerminst, maar het is dit keer wel een goeie verderzetting van hun traditionele stijl: donkere songs, omringd met synthesizers. Die continuïteit is geen schande, wat kritikasters er ook mogen van vinden. Wat Depeche Mode’s vorige plaat, Exciter (2001) (bekend van Dream on en I feel loved) miste hebben ze nu ruimschoots goedgemaakt. Drie van de eerste vijf songs – A pain that I’m used to, Suffer well en Precious – durf ik zelfs tussen mijn all-time favourites plaatsen. Dat zijn meer bepaald Never let me down again (wat me live een U2-gevoel geeft, en dat wil al een en ander zeggen), Enjoy the silence, Useless, People are people en I feel loved. Dat zijn hun grote hits, jawel, maar goed, het is geen schande dat ik die okee vind. Het refrein van A pain that I’m used to kan je moeilijk uit je hoofd krijgen: all this running around, well it’s getting me down, just give me a pain that I’m used to. Zolang Gahan hier de adrenalinespuit niet mee bedoelt is dit een onvergetelijk nummer. Even goedklinkend is de guitar riff van Suffer well. De intro van Precious, de nieuwe single, doet aan die van Enjoy the silence denken. Het is geen rechtstreekse imitatie, maar waarom mag een goed element niet verder gebruikt worden? Uiteindelijk lijken ook heel wat Beatles-nummers op elkaar. De rest van de plaat is rustiger van aard, maar mag er zeker zijn.
Conclusie: het loont de moeite om voor sommige songs van Playing the angel in je mp3-speler de repeat-functie aan te zetten. Dat doe ik toch. Jammer dat ik in januari hun concert zal missen. Misschien een ideetje voor TW Classics, Herman Schueremans? (28/10/05 10:27 CET)