Nicole & Hugo Superstar

Normaal ben ik niet zo’n Eurosong-addict (behalve als de punten toegekend worden – Zis is Brussels calling), maar het jubileumgala gisterenavond bracht ons een prachtig stukje TV. De welbekende Nicole & Hugo hadden hier alles mee te maken.
In 1973 nam het enthousiaste koppel in Luxemburg deel aan de finale met “Baby baby”. Op zich scheen het niet zo’n goed nummer te zijn – ze werden laatste – maar ze hadden een onvergetelijke indruk gemaakt door hun voor die tijd extravagante kostuums. Met de paarse dingen om hun lijf, vergezeld van een even extravagant dansje, deden ze een algemene golf van hilariteit ontstaan. Het was echter volstrekt irrelevant voor de jury, maar het publiek vond het grandioos. Zo grandioos dat ze het op het jubileumgala nog eens over mochten doen. Het publiek in Kopenhagen ging werkelijk door het dak en scandeerden ‘Nicole en Hugo’ uit volle borst. Toen het duo het podium betrad, was het applaus tot in Stockholm hoorbaar. Schitterend. Met volle overgave deden ze 32 jaar later hun hit over. Dat ze zelf ondertussen prille zestigers zijn deed hoegenaamd niets af van de pret. Ze stonden er. Schitterend.
In een interview vorige week vertelden ze over hun leven en hun toekomstplannen. Ondanks een zware operatie van Nicole enkele maanden terug blaakten ze van gezondheid. De komende maanden gaan ze op tournee en zingen ze op cruises. Hun enthousiasme en dankbaarheid voor alles wat het leven hen gebracht heeft ging door merg en been. Prachtige mensen. Gisteren waren ze twee minuten dé supersterren van het continent. Welke Belgische groep heeft hen dat ooit voorgedaan? (23/10/05 14:52 CET)

Vertigo // 2005

Het is zover. Binnen een paar uur vertrek ik vanuit Leuven naar het Koning Boudewijnstadion voor het concert van U2. Het werd de voorbije dagen en weken tot in het extreme gehypet door alle media. Komt daarbij nog de onverwachtige soundcheck gisterenavond, waar ze de ganse show voor een leeg stadion speelden. Een vriend van me woont niet ver van het KBS en hij belde mij op. Ik hoorde op de achtergrond U2 live mijn favoriet Where the streets have no name spelen. Mijn avond was geslaagd (bedankt Bert!). Maar dat zal vanavond nog veel meer het geval zijn.
Hypen: ze kunnen er wat van. Niet toevallig misschien dat U2 voordat ze U2 heetten bekend stonden als “The Hype”. Je kan geen krant openen noch website bekijken zonder dat Bono in vol ornaat op de frontpage verschijnt. Het is ongelooflijk wat die man bereikt heeft. Zijn strijd tegen aids, armoede en staatsschuld in Afrika laten hem toe in elk land als staatshoofd ontvangen te worden. Alle politici willen op de foto bij Bono, al waren het ordinaire fans. Zie je wel, wij doen ook iets voor de goede zaak…
Bono kon zelfs voormalige Amerikaans minister van Financiën Paul O’Neill overtuigen om met hem een rondreis door Afrika te maken, zodat de boeman aan den lijve kon ondervinden waarvoor de rockster streed. Helemaal hilarisch werd het toen Bono in een Afrikaans dorpje I still haven’t found what I’m looking for zong. O’Neill stond er bij en keek er naar. De man maakte een afwezige indruk en je zag duidelijk dat hij geïrriteerd was door die omhooggevallen Ier. De Afrikanen kenden niet onmiddellijk de U2-catalogus, waarop een Amerikaans cartoonist in de huid van Paul O’Neill kroop: “At least I have one thing in common with the Africans: they don’t know your music either”. Bono’s strijd is er één van lange adem, maar hij probeert het ten minste. Celebrity is cash is zijn redenering. Met een bekende kop kan je veel mensen beïnvloeden en daar luisteren de wereldleiders wel naar.
Maar laten we terugkeren naar de essentie. Het concert van de Vertigo // 2005-tournee zal spectaculair zijn. Er werd een immens videoscherm besteld bij ons aller Barco. Niet zo immens als tijdens de Popmart-tournee in 1997 en 1998, maar daar zal wel niemand meer aan kunnen toppen, laat staan het betalen. De setlist die ze gisterenavond uittesten was niet spectaculair, maar wel goed. Naast het reeds vermelde Streets speelden ze ook Until the end of the world, The fly, Elevation, Zoo Station en Bullet the blue sky, een bijzonder krachtig nummer dat een aanklacht vormt tegen de Amerikaanse wapenhandel. Bon, meer moet ik niet zeggen. Indien u er niet bent vanavond, pech, want u zal iets missen. Een verslag en eventueel foto’s volgen! (10/6/05 12:01 CET)

Hello hello, I’m at a place called vertigo!

Het is me gelukt. Ik heb na heel lang bellen en refreshen van de goformusic-site kaarten kunnen bestellen voor het Belgisch concert van U2’s Vertigo Tour. Op 10 juni e.k. komt het Ierse kwartet naar het Koning Boudewijnstadion. Het is de eerste show van hun Europese tournee dus, het belooft prachtig te worden. Elevate your soul!
(review van hun nieuwe CD, How to dismantle an atomic bomb) (29/1/05 14:12 CET)

How to dismantle an atomic bomb

U2 is er opnieuw in geslaagd om een afgewerkte plaat uit te brengen. Vier jaar na haar vorige werk, All that you can’t leave behind, komen de Dubliners met een beter album op de proppen. Volgens Bono is het hun eerste echte rock ’n roll-plaat. Geen protestsongs à la Sunday Bloody Sunday, New Year’s Day of Please, noch “anthems” als Pride (in the name of love), maar gewoon goed rockende nummers. Op zowat de helft van de plaat domineren de elektrische gitaren. Vertigo moet zowat het hardste zijn dat ze in jaren geschreven hebben. “Hello hello, I’m at a place called vertigo” is een refrein dat moeilijk te vergeten valt en dus is het niet meer dan logisch dat Vertigo de eerste single is. Bovendien relativeren ze zichzelf: “They twinkle as the boys play rock and roll; They know that they can’t dance; At least they know”…
Daar blijft het niet bij: All because of you is één en al gitaar en Bono’s ruige stem. City of blinding lights is dan weer song dat live het publiek uit zijn dak zal doen gaan, net dit steeds het geval is met Where the streets have no name. Als je niet weet wat ik hiermee bedoel, schaf dan stante pede hun DVD “U2 Elevation Tour live from Boston” aan, en je zult merken dat dit heel wat wil zeggen. City of blinding lights is een nummer dat de “echte” U2-fan, de fans van voor hun geëxperimenteer met Achtung Baby, bijzonder zal aanspreken.
Het is misschien raar voor een groep van hun kaliber, maar er staat slechts één echt politieke song op HTDAAB: Love and peace or else. “Lay down Lay down your guns; All your daughters of Zion; All your Abraham sons”. Jammer dat Arafat het niet meer mag aanhoren. Machtig nummer.
Miracle Drug en Crumbs of your table doen ons aan de vorige twee singles denken, namelijk Walk on en Electrical storm. Liefhebbers van One of With or without you zullen hier zeker hun gading vinden.
Ik heb zo de indruk dat het een “compleet” album is. Hoewel dit keer duidelijk de nadruk ligt op het gitaarwerk van The Edge, mag zeker Original of the species niet vergeten worden. Het is een Beatlesesque nummer dat live Hey Jude doet verbleken.
Het hoeft dan ook geen twijfel dat dit voor mij de plaat van het jaar is. Maar ik kan waarschijnlijk geen neutraal oordeel vellen, niet?

Le Best of Arno

Zijn voorkomen is nu niet meteen het meest aantrekkelijke. Zwart, warrig grijs haar, halfdronken toestand, … Maar het heeft iets. Hij is een buitenbeentje en daar gedraagt hij zich ook naar. Hij blijft in alle toestanden hetzelfde, wat niet over andere van zijn collegae gezegd kan worden. Zijn concert op marktrock 2002 was daarom alleen al zo memorabel: hij behield er zijn eigen identiteit.
Het is daarom verbazingwekkend dat Arno een tijdje geleden een grote Franse onderscheiding kreeg voor zijn inspanning voor de promotie van het Frans. Een dergelijke ‘establishment’-onderscheiding vereist normaal gezien wat meer ‘burgerlijk’ gedrag. Nog maar eens een indicatie dat het loont om jezelf te blijven.
Deze verzamel-CD is de eerste die ik van Arno heb. Oh la la la!, uit zijn TC Matic-periode, was mij wel bekend. Vooral het fantastische gitaarwerk is verbluffend. Maar ook de rest mag er zijn.
Een aantal songs vind ik opmerkelijk. Het triestige Les yeux de ma mère. Zo emotioneel… Hij weet precies hoe hij zijn ziel moet bloot leggen, zonder ultra-emotioneel te worden. Ook Whoop that thing vind ik leuk. Marie tu m’as (Marie Thumas) is heel origineel gevonden.
Een andere sterkte van Arno is het feit dat hij in twee talen zingt en gemakkelijk kan overschakelen van de ene naar de andere. Dat geeft soms grappige situaties. In Jean Baltazaarrr, dat hij samen met Beverly Jo Scott zingt, lopen de twee talen door elkaar. Grappig.
Een aanrader!

Calling (Noa)

We schrijven 4 november 1995 in Tel Aviv. De Israëlische zangeres Noa had net een concert gegeven voor 100.000 fans op een groot plein. Net er na komt premier Yithzak Rabin het podium op om tijdens het concert de mensen ervan te overtuigen dat er verder moet gedaan worden met het gestarte vredesproces. En toen… klonken er schoten. Premier Rabin vermoord.
Een aangrijpende gebeurtenis, en dat kan je ook afleiden uit de songs op haar album Calling uit 1996. Zoals op Manhattan-Tel Aviv: “Can I find a future here? Everything is so unclear (Give it up, give it up, give it up). Can I ever find a life under threat of fire and knife (Give it up, give it up, give it up). Changing tide… En wat verder: With all those maniacs running around. De situatie is sindsdien alleen maar erger geworden…
Het interessante aan de muziek is dat er naast gewone westerse pop ook invloeden zijn uit het Midden-Oosten, zoals de typische viool-sound. Het klinkt wat vreemd als je er niet vertrouwd mee bent, maar het is een interessante mix. Ook Lama en Too Proud zijn de moeite waard.
http://www.noamusic.com

Elevate your soul!

Back to the roots? (U2 / All that you can’t leave behind)

Dat beweert U2 zelf althans, bij monde van lead singer Bono. Na drie jaar afwezigheid komen ze op een spectaculaire wijze terug. All that you can’t leave behind, alles wat je niet kan achterlaten, nl. een koffer, een gitaar en een zonnebril symboliseert U2 new style. Of is het back to the good old days? Niet helemaal.

Beautiful Day zet de als album-opener de toon. Het gitaarwerk van The Edge doet ons denken aan Joshua Tree, het mega-album van 1987 (met o.a. Where the streets have no name, With or without you en I still haven’t found what I’m looking for). Het is de eerste single en is duidelijk een retour naar vroeger, toen Bono nog rondliep met hoed en zonder zonnebril, The Edge.

Sentiment is ook aanwezig op de plaat. Stuck in a moment you can’t get out of is een hommage aan Michael Hutchence, de zanger van INXS die in 1997 zelfmoord pleegde. Hij was bevriend met Bono, en deze kon het natuurlijk niet laten om zijn verdriet vocaal te verwerken. Ik vind dit een van de mindere songs uit de CD, maar dat is ook relatief…

Wie U2 zegt, zegt (politiek) engagement. Pride (In the name of love) was een ode aan Martin Luther King, Sunday Bloody Sunday beschreef de situatie in hun eigenste Ierland, in Silver and Gold klaagt Bono Apartheid aan, etcetera etcetera. Op ATYCLB is het niet anders. Walk on is opgedragen aan Aung Sang Suu Kuyi, de Birmaanse vredesactiviste die onder huisarrest staat. Wanneer Bono dit bekend maakte, werd de CD prompt uit de Birmaanse rekken gehaald.

U2 keert niet enkel terug naar de roots, maar op de CD staan ook een aantal nummers die aantonen dat de Ieren ook evolueren. De trend die sinds Achtung Baby (1991) werd in gezet (met opvolgers Zooropa (1993) en POP (1997)) laat zich ook in All that you can’t leave behind voelen. Elevation is hiervan een voorbeeld. Naast het gitaarwerk van The Edge worden ook de technologische snufjes van POP gebruikt. Ongelooflijke song. Het beste nummer van de plaat.

Verder staan er ook nog rustige nummers op de plaat: Kite, When I look at the world, Peace on earth en Grace. Toch missen we een beetje het gitaarwerk in deze songs. Ook acoustisch is U2 goed, maar ze laten het in All that you can’t leave behind niet merken. Een uitzondering hierop is New York. Krachtige song. Alsof U2 bovenop de Empire State Building de pannen van het dak zingt.

Conclusie: steengoede plaat. Ze gaan inderdaad terug naar de roots, maar de invloeden uit de jaren ’90 zijn gebleven. Terwijl Beautiful Day, Walk on en New York duidelijk Joshua Tree gesierd konden hebben, laat When I look at the world en zeker Elevation ons weten dat U2 ook uit de jaren negentig geleerd heeft.

De Elevation Tour zal de komende maanden veel mensen een onvergetelijke ervaring bezorgen, maar er ook een aantal in de kou laten staan. Er wordt enkel nog in zalen van +/- 15.000 mensen gespeeld. De vorige mega-tournee, PopMart, toonde duidelijk de limieten aan van de megalomanie. Hoe dan ook, elevate your soul!

high, higher than the sun / you shoot me from a gun / I need you to elevate me here / the corner of your hips / is the orbit of your lips / eclipse / you elevate my soul / I’ve got no self control / been livin’ like a mole / now goin’ down / excavation / I and I in the sky / you make me feel like I could fly / so high / elevation