In de ijskast

Ik begin het nu echt wel beu te worden. Je kan geen journaal meer bekijken of de dopingperikelen in de Tour de France komen als hoofdpunt aan bod. Men is wel heel laag gevallen. Naar verluidt moesten alle renners vooraleer aan de Tour te beginnen een ‘charter’ ondertekenen waarin ze verklaarden clean te zijn. Het is toch wel enigszins anders gebleken. Eén na één stappen de topfavorieten uit de wedstrijd wegens betrapt of moeilijk-om-geloofwaardige-antwoorden-op-lastige-vragen-te-vinden. Exit Vinokourov en Rasmussen. Zowel de topfavoriet als de gele truidrager hebben er in twee dagen tijd de brui aan gegeven… Dat terwijl het nog steeds niet duidelijk is of Floyd Landis de Tour van 2006 heeft gewonnen, wegens gelijkaardige feiten!

Zomaar, all of a sudden, valt de hemel op het dak van de tourkaravaan. Hoezeer er de laatste jaren ook inspanningen werden geleverd om de boel uit te zuiveren blijven de dopingverhalen aanhouden. Het is hallucinant wat men allemaal met het lichaam doet om een race te winnen: bloed aftappen en terug inspuiten, hormonen toedienen, medicamenten slikken, spierversterkers nemen, aan zuurstofmachines liggen, in stofvrije kamers slapen etcetera etcetera. Je kan het niet gek genoeg bedenken. Iedereen weet ervan, maar niemand durft erover te spreken. Sommigen doen, ondanks alle controles en publieke vernederingen, duchtig verder. Door de alomtegenwoordige omerta spreken de renners pas als het water aan de lippen staat. In de politiek wordt men voor dergelijke hypocrisie afgemaakt, maar in de wielrennerij lijkt men collectief een oogje dicht te knippen.

Dit heeft toch niets meer met sport te maken? Dit gaat niet over gevechten van man tot man. Tegenwoordig rijdt men enkel nog voor de ploeg en de sponsors. Men spreekt over helpers en winnaars. Kom nou, wie rijdt nu niet om te winnen? Blijkbaar bergt men tegen betaling de eigen ambities op. Ik vind het allemaal niets. Get a life.

De media klagen alvast steen en been, maar veel heil valt bij hen voorlopig niet te rapen. Op de VRT kan je al helemaal niet te rekenen. Het avondprogramma Tour 2007 is niet meer dan luchtig entertainment, waarin twee BV’s die eigenlijk niets met de wedstrijd te maken hebben een dagje met de karavaan meereizen. Ze moeten dan enthousiast hun ervaringen bij een glas rode wijn komen vertellen. Men doet alvast veel moeite om dit niet té gemaakt te laten overkomen, maar dezelfde mensen worden telkens weer opgevoerd om te geven waar de kijkers om vragen: there’s no business like show business. Ik had medelijden met Frieda Van Wijck, die alle moeite van de wereld deed om zich in het wielermilieu in te leven, maar er gelukkig haar legendarische nuchterheid niet bij verloor. Ter vergelijking: stel je voor dat de Formule 1, mijn teergeliefde sport, ooit zo’n programma-aandacht zou krijgen, dan zou ik het compleet belachelijk vinden mocht Guy Verhofstadt samen met een derderangszanger een tour van de paddock doen. Kom nou. Jammer dat een journalist als Karl Van Nieuwkerke zijn métier van journalist verlaat om de koers louter nog als product te beschouwen. Hij helpt de populariteit van een mooie sport mee uit te melken, enkel en alleen voor de show én de kijkcijfers van de VRT. Triestig.

Even irritant vind ik overigens het commentaar van Michel Wuyts. Hij beschouwt de renners als echte helden, zoals de helmboswuivende Griekse atleten die eeuwen vóór de messias op heroïsche manier de eerste serie Olympische Spelen kleurden. Enige terughoudendheid en kritische ingesteldheid is wel op zijn plaats. Ik heb heimwee naar de zakelijke maar bekwame stijl van Mark Van Lombeek. Dit gezegd zijnde moeten we erkennen dat Michel Wuyts de sport niet meteen als een show verkoopt. Dat strekt hem tot eer, al zou hij zijn stijl wat mogen aanpassen. Waar een wil is is een weg.

De wielersport heeft geen greintje geloofwaardigheid meer. De Tour van 2007 is nog erger dan die van 1998. Daarom zijn héél drastische maatregelen nodig: stop het evenement voor enkele jaren in de ijskast en gebruik de tijd om alles van nul af aan herop te bouwen. Tabula rasa en back to basics. Reculer pour mieux sauter. De tour moet opnieuw een strijd van man tegen man worden en niet meer van sponsor tegen sponsor met behulp van alle truken van de foor om het menselijk lichaam tot het uiterste te exploiteren, enkel en alleen tot eer en glorie van het merk. Een ongebreidelde commerciële exploitatie is voor elke sport nefast – ook de F1! – maar in het wielrennen uit dit zich in haar meest extreme vorm. De evenementen van de laatste dagen vormen een voorlopig culminatiepunt. Men stond al aan de rand van de afgrond en heeft nu nog enkele stappen voorwaarts gezet…

Gumball Race

Gisteren is de Gumball Race van start gegaan. Een horde rijkeluiszoontjes en -dochtertjes razen een week lang tegen hoge snelheid over de Europese wegen, om zo snel mogelijk de afstand Londen-Monte Carlo af te leggen. Inschrijvingsgeld: 15.000 euro. Ze rijden niet met een ordinair 2 PK’tje, maar met hun opgefokte Porsches en Ferrari’s. Van te hoge snelheden en verkeersboetes trekken ze zich niets aan – geld genoeg – en van verkeersregels evenmin. Daarmee brengen ze de modale autoweggebruiker in gevaar. Zichzelf ook, en die gehavende Ferrari is daar een voorbeeld van.
Dit keer trekken ze ook door België, meer zelfs: ze overnachten in een kasteel in Wallonië. Noblesse oblige. Toch verloopt niet alles zo vlot. De federale politie is paraat en bijzonder alert naar het schijnt, vooral nu dergelijke nozems onze wegen bedreigen. Inderdaad: de Gumball Race is een decadente bedoening en brengt het imago van de autosport weinig goeds toe. Als hevige auotsportfan betreur ik dat ten zeerste. Races horen thuis op een circuit of op minutieus afgebakende openbare wegen, zoals dat bij rally’s het geval is. Iedereen verdient zijn of haar verzetje en dat moet kunnen, zolang het de medemens geen gevaar of extreme last oplevert. Indien het goed georganiseerd is bezorgt de autosport geen maatschappelijke overlast. Het is jammer dat veel mensen, vooral aan Vlaamse zijde, denigrerend doen over deze prachtige sport. Ook wij hebben recht om ons plezier te beleven, net zoals de voetbalfans dat hebben. Hoewel het voetbalhooliganisme wel voor veel problemen zorgt, knijpen de mensen hier graag een oogje voor dicht. Dat is niet eerlijk. In Wallonië wordt autosport veel minder sociaal gesanctioneerd en daar zijn we jaloers op. Hopelijk komt er een einde aan de bekrompen Vlaamse mentaliteit wat dat betreft, want ook hier zijn vele enthousiaste autosportliefhebbers. De Gumball Race doet hier echter niet veel goeds aan. Zij overtreden de regels en moeten hiervoor eerlijk beboet worden. En wat het circuit betreft: gentlemen, start your engines! (15/5/05 11:31 CET)

Wespen

Gebruikt u ook wespen om beter te presteren? Volgens heel wat berichten maakte de vooralsnog wielerlegende Johan Museeuw er gebruik van om beter in vorm te zijn. ‘Wesp’ bleek codetaal te zijn voor aranesp, een verboden product. Kortom, Museeuw zou doping gepakt hebben. Wat? Ook hij? De leeuw van Vlaanderen? Dat kan niet! Dat is alvast de mening van heel wat wielergoden. Ze geloven niet dat Der Johan ook maar iets genomen zou hebben. Dat is inderdaad niet bewezen en niemand is schuldig alvorens veroordeeld te worden, maar toch: behoudens de Paus is niemand onfeilbaar, dus ook Museeuw niet. Mocht blijken dat hij werkelijk veel genomen heeft, dan moeten we zijn ganse oeuvre in twijfel trekken. OK, anderen namen ook, maar hoe kan je iemand een groot kampioen noemen als hij zich vanalles inspuit?
Ik kan mezelf geen wielerspecialist noemen, eerder een liefhebber, maar zie toch met lede ogen aan hoe men de sport kapot aan het maken is. Alles is gecommercialiseerd. De renners zijn slechts pionnen in een bedrijfsstrategie. Ze worden vet betaald om altijd ja te knikken voor de sponsor, zijn naam te vermelden in elk interview en bovendien alles te slikken wat nodig is om zo snel mogelijk te rijden. Je kan dit nog bezwaarlijk een sport noemen. Is het normaal dat een rennerhet telkens maar heeft over voedselversterkers en andere – zij het legale – pepmiddelen? Neen.
Als de renners betrapt worden, is het bovendien bijzonder pijnlijk om te zien hoe ze zich verdedigen. Vaak worden ze eerst door hun sponsors en wielerploeg gedropt – dit besmeurt ons imago, meneer – en dan staan ze met hun mond vol tanden. Toen bij Mario De Clercq bijsluiters van illegale producten gevonden werden, dan was dat documentatie voor een roman die hij aan het schrijven was. Kom nou, belachelijker kan niet… Daarom vind ik de politiek van Jacques Rogge dan ook een stap in de goeie richting: nultolerantie. En daar mag men desnoods een ganse carrière voor op het spel zetten. (8/1/05 17:29 CET)

De Belgen in Athene

Het lukt blijkbaar niet meer met onze atleten in Athene? Ze waren zo goed gestart met twee bronzen medailles (o.a. van Axel Merckx) en het goud van Justine Henin, maar nu lijkt de Belgische trein stilgevallen te zijn. Kim Gevaert behaalde wel een uitstekend resultaat, maar geen medaille. Let’s face it: we moesten onze beste sportvrouw een beetje tegen haar zin opvoeren om nog ietwat deftig uit de verf te komen. Misschien een absurde vergelijking, maar het is zoals K3 naar het Eurosongfestival sturen. Behoudens enkele notoire uitzonderingen missen de Belgische atleten iets om tot de echte wereldtop te behoren. Ik vind het bij momenten toch wat irritant dat elke atleet, als hij of zij een medaille miste, steen en been klaagt en begint te praten over “stoppen”. Het is toch maar een sport, en, hoewel men er heel veel inspanningen voor doet is het missen van een Olympische medaille toch niet het einde van de wereld? Bovendien blaast de pers – Sporza voorop – de zaak buiten proporties op zodat de atleten niet meer weten waar ze het hebben. Jammer dat men van zo’n groots en indrukwekkend evenement een echte soep maakt. (27/08/2004 21:54 CET)