Het is bijzonder lovenswaardig dat Dokters van de Wereld er alles aan doet om de onverschilligheid in onze samenleving aan de kaak te stellen. Mensen met een andere huidskleur, met andere gewoonten of andere meningen worden in deze rijke plek nog steeds meedogenloos gediscrimineerd. Dat is al decennia lang zo en hoezeer vele goede zielen alle mogelijke tegeninitatieven nemen blijft het grote publiek aan solidariteit lip service bewijzen. Een mea culpa is in deze niet overbodig.
Toch wil ik een kanttekening maken bij de manier waarop het intussen bekende filmpje van Dokters van de Wereld is gemaakt. De boodschap was duidelijk: pas als er camera’s in de buurt zijn en het spannend wordt kijkt men naar de verstotenen Gods. Toevallig ben ik één van die passanten die dagelijks tweemaal het voetpad voor de hoofdingang van de Middenstatie bezig. En ik heb me zelf schuldig gemaakt aan onverschilligheid.
De omstandigheden zaten echter niet mee. ’s Morgens (om 8h30) stonden enkele fotografen de dame in kwestie glamoureus in beeld te brengen. Ik rook onraad, maar repte me naar mijn eindbestemming. De NMBS had me voor de zoveelste keer minstens een kwartier te laat afgeleverd. De plicht roept. ’s Avonds stond de filmploeg van Jan Verheyen er. Ha, dit was inderdaad in scène gezet en dat verwonderde me zelfs niet: op die plaats, bij de vuilnisbakken, had ik in al die weken nog nooit of te nimmer iemand zien zitten. En al zeker niet iemand die door camera’s omringd was en recht voor haar uitstaart.
Is een station wel de goede plaats om deze boodschap te brengen? Ja, de mensen kijken niet naar een bedelaar, maar is het een halsmisdaad om nét daar je naar je trein of werk te reppen? Hoe solidair je ook wil zijn, er moet brood op de plank komen. En daar hoort timing bij. Velen hebben al kinderen naar de crèche gebracht of zieke ouders waardig doen opstaan. Een station is een transitplek waar je mensen niet kan verwijten de medemens te negeren.
We willen geen kniesoor zijn en nog minder afbreuk doen aan de boodschap, integendeel, maar dit was op zijn minst een cheape plek. Jan Verheyen en zijn team hadden misschien beter een zaterdag op de Meir gekampeerd. Het icoon van inhoudsloze consumptie. Daar zou een arme bedelaar pas choquerend zijn en solidariteit een bijzonder vaag begrip lijken. Maar laat de pendelaar toch even pendelaar zijn. Laat hun caritas daar niet van afhangen. This could have been so much better.
peteraspeslagh.be 